Poprzednią noc spędzałem u Franciszkanów w Kłajpedzie, przy centrum onkologicznym, które świetnie rozwijają.
Nad ołtarzem wielki Krzyż wraz z gołębiem, znakiem Ducha Świętego, w prostym, ale wymownym symbolicznym połączeniu.
Krzyż nie jest końcem. Może być początkiem życia w Duchu!
Mam wrażenie, że wszyscy to widzieli i ja już nie chcę patrzeć na ten filmik (już dziś zrobiłbym go nieco inaczej, szczególnie od strony montażu), ale tu go nie zamieszczałem. Samo to, że takie treści okazały się być „popularne” pokazuje, że podstawowe treści , wydawałoby się proste i oczywiste, warto powtarzać, ubierać w swoje słowa i przykłady, odświeżać dla tych, dla których mogą okazać się ważne. Nigdy nie wiadomo co Bóg z tym zrobi i jak przez nas zadziała.
(Zdjęcie z dziś, z litewskiego wybrzeża w okolicach Nidy).
Każde zło wyprowadza z równowagi ducha; potrzebujemy Boga do przywrócenia porządku.
… i w każdym innym miejscu Boga można odnaleźć.
OK, tak szczerze, nie chciałbym mówić innym „Memento mori” zamiast „Dzień dobry” czy „Cześć”, ale mam przekonanie, że bez przyjęcia w pokoju serca nieuchronności śmierci na ziemi (i ucieszenia się tym, co dla nas przygotowane dalej), trudno cieszyć się życiem teraz. 
Dziesięć lat temu w Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie przyjąłem święcenia kapłańskie w Towarzystwie Jezusowym.
Brzmi poważnie?
W praktyce, jest przede wszystkim radośnie!
